Getuigenis over het Onderwijs in Vlaanderen

Ik ben Hélèn Perpetue Mpola Mbaya, 24 jaar en ben afgestudeerd als Sociaal Werker bij de Karel De Grote Hogeschool. Ik werk nu als maatschappelijk werker bij Joba Vluchtelingenwerking voor jongeren, waar ik Niet-begeleide buitenlandse minderjarigen ondersteun in hun proces naar zelfstandigheid.

Ik moet toegeven, ik heb geluk gehad. Ik heb twee gediplomeerde ouders, ouders die mij ondersteunden en voldoende tijd hadden om mij te begeleiden. Ouders die mondig genoeg waren om voor mij op te komen wanneer ik niet correct werd behandeld. Ouders die op de hoogte waren van het Belgische onderwijssysteem. Maar wat met andere studenten die in een andere gezinssituatie verkeren? Studenten die niet startten met dezelfde kansen als mij? Wat is hun verhaal?

Samen met zeven andere hoog opgeleide Afrikaanse jongeren zet ik mij dagelijks in voor Kilalo, een organisatie die zich inzet voor huiswerkbegeleiding aan Sub-Sahara Afrikaanse kinderen. Zo pik ik met de regelmaat van de klok verhalen op, pijnlijke verhalen die telkens weer de ongelijkheid in ons onderwijssysteem blootleggen.

Hoe vaak kom ik jongemannen en vrouwen tegen die boos en gefrustreerd zijn omdat ze omwille van hun etnische achtergrond automatisch naar het TSO of het BSO gestuurd werden? Vaak dan nog met de goedkeuring van de ouders, want de ouders hechten veel aanzien aan de leerkrachten – de leerkracht als onbetwistbare autoriteit. Hoe vaak kom ik verhalen tegen van jongeren die weggelachen worden omdat ze bepaalde ambities koesteren? Die te horen krijgen ‘dat ‘men’ nog nooit een zwarte advocaat heeft gezien’ – hoongelach in de klas. Of jongeren die in een volle aula als eerste les te horen krijgen dat slechts 5% van de allochtone jongeren die die de studie aanvangen, effectief zullen afstuderen. Zeer motiverend, nietwaar? Om nog maar te zwijgen over de proffen die er telkens weer verbaasd zijn over de Nederlandse taalbeheersing van hun ‘allochtone’ studenten. Amai u spreekt goed Nederlands…

Moeten leerlingen echt van jongs af aangeleerd krijgen dat ze minderwaardig zijn?
Dat ze een studie niet zullen aankunnen omwille van hun etnische achtergrond? Dat ze, terwijl ze hun identiteit nog volop aan het ontwikkelen zijn, het etiket van ‘moeilijke leerling’ opgekleefd krijgen? Is dat wat ons onderwijssysteem moet uitdragen? Hoe moeten deze jongeren later vertrouwen krijgen in de maatschappelijke instituties, in de samenleving als geheel, als de samenleving deze jongeren zelf geen waardering geeft?

Tot slot nog een boodschap aan onze jongeren: laat racisme geen barrière vormen voor jullie dromen. Andere hoog opgeleide Afrikaanse jongeren en ikzelf zijn het levende bewijs dat het wel kan. Maar het is niet omdat ik hier sta en zij hier kunnen staan, dat de samenleving haar belofte van gelijke kansen is nagekomen. De ongelijkheid is vermijdbaar indien wij ons als samenleving daadwerkelijk achter een project van gelijke kansen inzetten.

Foto: Open forumdag 10/12/2016 – Hélèn van Kilalo

Op 10/12/2016 was KILALO aanwezig op de Open Forumdag 2016: Superdiversiteit in Vlaanderen. Hélèn Perpetue gaf een pakkend getuigenis en Mohammed Barrie was een geweldige moderator. Sandrine Ekofo mocht die dag een cameraploeg te woord staan in één van onze huiswerkklasjes.